Skip to main content

The Lunch Box “คิดถึงโภชนา”:
"บางครั้งเมื่อขึ้นรถไฟผิดสาย แต่อาจจะลงถูกสถานีก็ได้"

อาหารนั้นสามารถสื่อสารกับผู้คนผ่านกลิ่น รสชาติ และรสสัมผัสต่างๆ ทั้งยังเป็นพื้นที่ความทรงจำของชุมชน ผู้คน เป็นประวัติศาสตร์บอกเล่าและตำรับตำรา เคล็ดลับการทำอาหารส่งต่อความรู้ของผู้หญิงรุ่นต่อรุ่นให้ความร่อยของอาหารติดลิ้นและรัญจวนใจอย่างเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเธอ ทว่าอาหารในหนังเรื่องนี้กลับทำหน้าที่ในการปลดปล่อย 'อิลา' หญิงสาวผู้ถูกสามีหมางเมินและพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจด้วยการทำอาหารใส่ปิ่นโตเพื่อเอาใจสามี กับ 'เฟอร์นานเดส' นักบัญชีที่ใช้ชีวิตอย่างเดียวดายและไม่ใส่ใจใครหลังจากที่ภรรยาของเขาเสียชีวิต

ประโยคที่ถูกย้ำให้หนังหลายครั้งผ่านตัวละครสำคัญ "บางครั้งเมื่อขึ้นรถไฟผิดสาย แต่อาจจะลงถูกสถานีก็ได้" บอกกับเราว่า ความผิดพลาดบางอย่างอาจเปลี่ยนเส้นทางชีวิตของเราได้ อย่าไปจมปลักกับอดีตมากนั้น ทว่าเป็นแรงบันดาลใจให้เรามีความหวังกับอนาคตที่เราสามารถเลือกเดินได้ เริ่มต้นจากปิ่นโตที่บรรจุอาหารกลางวันเลิศรสขึ้นรถไฟ แม้ผิดเป้าหมาย (จากสามีเป็นคนอื่นก็ตาม) แต่กลับกลายเป็นส่งถูกคน ให้เรื่องราวและบทสนทนาผ่านจดหมายของคนแปลกหน้า เปิดโลกทรรศน์ สร้างแรงบันดาลใจการใช้ชีวิตอยู่ต่อไปของตัวละครได้ (และคนดูไปพร้อมกัน)

ชื่นชม The Lunch Box เป็นหนังอินเดียที่มีเสน่ห์ เล่าเรื่องชีวิตประจำวันของผู้คนที่ชุลมุน วิถีชีวิต วัฒนธรรม และแนะนำให้เราได้รู้จักเมืองมุมไบผ่านธุรกิจคนรับจ้างส่งอาหารปิ่นโต (dubbawallas) ทำให้ชีวิตของคนเล็กคนน้อยที่ขับเคลื่อนอุตสาหกรรมระดับโลก และเมืองท่าทางเศรษฐกิจของอินเดีย ถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างมีชีวิตชีวาและมี "ตัวตน" ปรากฎในโครงสร้างเศรษฐกิจและสังคมขนาดใหญ่ได้

ที่สำคัญหนังยังให้ตัวละครอย่าง 'อิลา' ตั้งคำถามว่าผู้หญิงอินเดียรุ่นใหม่ที่มีลูกติดอย่างเธอสามารถกำหนดชะตากรรมชีวิตของตนเองได้ไหม? เธอจำเป็นต้องใช้ชีวิตบั้นปลายเช่นเดียวกับ 'แม่' ที่ต้องดูแลพ่อที่ป่วยเป็นมะเร็งปอดจนวาระสุดท้ายที่นึกไม่ออกว่าชีวิตหลังความตายของสามีจะเป็นอย่างไรต่อไป หรือชีวิตอย่าง 'ป้า' ที่มีชีวิตดูแลลุงที่นอนนิ่งทั้งวันนอนดูแต่พัดลมบนเพดานไม่สื่อสารกับเธออีกแล้ว แต่เธอต้องใช้ชีวิตอย่างสร้างสรรค์เพื่อทำทุกอย่างไม่ให้พัดลมบนเพดานหยุดหมุน เพราะถ้าหยุดหมุนชีพจรชีวิตของลุงและป้าอาจต้องหยุดพร้อมกันก็เป็นได้

'อิลา' ชวนให้เราตั้งคำถามว่าชีวิตของหญิงอินเดียจะต้องผูกพันกับสามีไปทั้งชีวิตจริงหรือ ผู้หญิงแต่งงานแล้วควรมีตัวตน ความหวัง และความฝันของเธออย่างไร? หรือแม้แต่พ่อม่ายเมียตายอย่าง 'เฟอร์นานเดส' ก็ตาม ล้วนชวนตั้งคำถามกับสถาบันการสมรสที่ผูกพันความเป็นหญิงชายในวัฒนธรรมอินเดียอย่างยิ่ง

“คิดถึงโภชนา" นี้ ข้าพเจ้าไปหยิบยืมคำมาจากเว็บบอร์ดในพันทิป เพราะเป็นคำพ้องรูปร่วมสมัยทำให้ The Lunch Box เป็นหนังที่สร้างแรงบันดาลใจตัวเอง อยากกลับมาฟังเรื่องเล่าของอาหารผ่านผู้หญิงในบ้าน เรื่องเล่าอาหารของแม่ และผู้คนต่างๆอีกครั้ง อาจจะต้องปรับวิทยานิพนธ์ของตัวเองออกมาเป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับอาหารให้อ่านได้ง่ายและปรุงเสน่ห์ลงไปอีกหน่อย เผื่อว่าจะตีพิมพ์เป็นหนังสือออกมาสักเล่มได้ ^ ^

The Lunch Box “คิดถึงโภชนา”:"บางครั้งเมื่อขึ้นรถไฟผิดสาย แต่อาจจะลงถูกสถานีก็ได้"